Orada Mıyım?

Canım acıyor. Her aldığım nefeste canım acıyor işte. Kendimle kaldığımda düşünmek zorunda kalıyorum, yapacak başka bir şey yok. Düşünmeyi sevmiyorum, amaçsızca durmayı seviyorum. Duruyorum yolda. Geçiyorlar yanımdan, bazan çarpıyorlar bana. Canımı yakmıyor bu çarpmalar artık. Herkesin içindeki büyümeyen çocuğum ben. Herkesin içinde miyim yoksa herkesin içinde mi büyüyorum orta yerde? Büyümek için delirmeyen, küçüklüğünü de kabullenemeyen bir çocuk. Buzdolabının kapağına erişmek için uzanıyorum, açınca içeride ne bulacağımı bilmeden. Soğuk dolabın içi de. Sıcak bir yemek arıyorum yana yakıla. Yapacak da yok ki kimsem. Gurulduyor isteksizce. O da anlıyor belki çaresizliği, kabul ediyor beni olduğum gibi. Nedenler hiç umurumuzda değil ikimizin de. Tanımlamaya çalışmıyorum kendimi. Olduğum kadarım, kadarıyla oldum. Tanımıyorum da ayrıca ben kendimi, tanımak da istemiyorum lanet olası. Sen tanıyor musun ki kendini, karşıma geçmiş bana beni anlatabiliyorsun? Ben miyim sana beni tanıtan yoksa sen misin beni benden çıkartmaya çalışan? Ben ilgilenmiyorum benimle, benliğimle. Sen kandırmaya devam et çevreni, onlar da kanmaya devam etsinler tanıdıklarıyla. Yeter ki hepiniz benden uzak durun. Ben kanamaya razıyım.