Ben-im, Beni-m, Ben mi?

Bencilliğin kendi isteklerimizi yerine getirmeye çalışmakla bir ilgisi yok. Sorduğumuz sorulara mutlaka bir yanıt istemenin, arada bir ya da her zaman hatırlanmayı talep etmenin veya düzüşürken sırf kendi orgazmımıza odaklanmanın bencillikle bir ilgisi yok. Esas bencillik, bunları karşı tarafa istetmekte, ona bu cüreti vermekte yatıyor. Karşındakini cesurlaştırmaktır bencillik çünkü kendin bencil sayılmamak için elinden geleni yapacak kadar korkaksındır. Sınıfta söz alıp herkesin önünde rezil olmamakla o kadar meşgulsündür ki hayatın boyunca hiçbir kalabalık ortamda haddini aşacak uzunlukta veya desibelde cümleler kurmazsın. Ultra bencil olanlar kalabalık olmayan ortamlarda dahi cümle kurmaz, sırf kendileriyle konuşurlar ama konumuz bencillik derecelendirmesi değil. Şimdiiiii! Erken veya hadi ortanın biraz altı boşalma süresine sahip bir adamın, yatakta geçen kısa veya ortalamanın biraz altı bir sevişmenin bitiminde (sadece adamın boşaldığı bir finali kastediyorum tabii) sırtını dönüp zıbarıp yatmasını düşünün. Buna bencillik denmez de ne denir, di mi? Şak şak, sonra da kıçını dön uyu! Ama bu adamın attırış sonrası uyuma arzusunu giderme seçiminin, herifi, yanında yatan hatuna sarılmaktan alıkoymasından daha beter bir bencillik de mevcut: Tüm isteklerini karşısındaki hatuna veya herife göre şekillendiren, “karşımdakini mutlu etmek beni en çok mutlu eden şeydir, oley!” şeklinde ovada bayırda zıplayarak dolaşan, herkesin göğsüne bastırmaya doyamadığı türden tipler. Bencilin Allah’ı bunlardır. Bunların birçoğu, ailelerinin ev fabrikalarında üretilmiş birer ürün olarak hayatlarına son kullanım tarihlerine kadar devam eder. Okur, çalışır, evlenir, istekleri göz önünde bulundurarak durumu yettiğince torun yapar, bir araba alır, sonra kiradan kurtulur, biraz yardımla ev alır, sonra o yardımı iade eder, ailesine de “biz hâlâ çocuğumuz için buradayız” özgüvenlerini tazeleme fırsatı sunar, doğar büyür gelişir yaşlanır geberir gider. Bu pakette defolu mal yok usta!

Hayatlarına giren sevgilileri, arkadaşları, hocaları tarafından şekillendirilen birer heykel gibi hayatın içinde hep aynı pozda sadece dururlar. Fakat bu angutların bencil olmalarının esas önemli nedeni, sanıldığının aksine cesaretlerinin olmayışı değil onu gösterecek cesaretleri olmamasıdır. Bunlardan bazıları da konuşmayı söktükleri ilerleyen dönemlerde “orada ben olacaktım…” ile önceki anlatılan durumla bağlanan üç noktalık cümleler kurarak pikaptan alınmayı bekleyen bozuk plak gibi çalmaya devam ederler. Cesaretlerini kullanmamayı seçtiklerinden de kendilerini insanlarla asla paylaşmaz, her zaman “ise” kalıpları arasında beslenen parazitler gibi yaşarlar. Toplumun arasında gezinir, oraya buraya çarpar, başkalarına güler, başkalarına ağlar ama asla aynı şeylerin kendi başlarına gelmesine izin vermezler. Çünkü onlar tekdüze olmak istemezler, başkalarının yaşanmışlıklarını tecrübe etmek onlara göre değildir. Güldükleri şeyler komik gelmez, sadece başkaları güldüğü içindir bu gülme paylaşımı. Onlara neyin komik geldiğini asla bilemeyiz.
Kendi isteklerini paylaşanlar değil, kendilerini paylaşmayanlardır asıl benciller.